يك عمر مى توان سخن از زلف يار گفت *** در بند آن مباش كه مضمون نمانده است¹

از حسين(عليه السلام) مى توان دريا، دريا سخن گفت كه گفته هاى پيشين، قطره اى از اين بحر بى پايان است. در كلام حسين(عليه السلام) مى توان آسمان، آسمان باورهاى مقدس يافت كه باورهاى امروز ما تنها بخشى اندك از آن بيكرانه بشكوه است.

حسين بن على(عليه السلام) كشته عبرت هاست و بهاى بصيرت هاى تاريخ ساز. اگر چه سرشك اشك نمودِ عشق و ارادت به والاترين آرمان آفرينش است امّا آنچه در اين وادى، چونان دُرّى ثمين نمايان است، بلنداى بينش و بصيرت و معرفت به فرهنگ حسينى است; فرهنگى كه احياگر بشر امروز و فرداهاست.

فرهنگ حسين، ترجمان فرهنگ محمدى و علوى است و "اصلاحِ" هر آنچه به خود رنگ "فساد" گرفته است.

آن گاه كه در كوچه پس كوچه هاى حيرت و زير رگبار شبهات و هجوم فرهنگ بيگانه جوانانى را مى بينى كه كشكولى از پرسشهاى بى پاسخ بر دست گرفته و قدم هاى لرزان خويش را بر وادى معرفت مى گذارند بى اختيار در آرزوى آمدن مردى با كوله بارى از پاسخ هاى عقلانى به سر خواهى برد و آن گاه كه سايه انديشه نورانى اش را بر باورهاى آسمانى مى بينى، آرامشى صد چندان مى يابى و نظاره گر قدم هاى ثابت و محكم جوانان خواهى بود.

اينك، كتابى كه پيش روى داريد مجموعه اى است از پاسخ هايى كه سالها در انتظار آن بوديم; پاسخ هايى كه زنگار شك و ترديد را بزدايد و راهى روشن فرا راه جوانان قرار دهد.

اين اثر كه در تداوم كتاب «آذرخشى ديگر از آسمان كربلا» به همت دفتر پژوهشهاى فرهنگى آماده گرديده، حاصل چهارده مجلس، عاشقانه گرد هم آمدن و عارفانه از تاريخ كربلا و كربلائيان سخن گفتن است; چهارده مجلس در كنار استادى كه چراغ (مصباح) هدايت را در برابر ديدگان متحير و ناآرام جوانان فرا نهاد تا حقيقت را ديده و ردّ پاى تاريك شبهه را از حق باز شناسند و در صراط مستقيم و نه صراط هاى نامستقيم پاى نهند.

شناخت و معرفت، بهترين ثمره اين نشست ها بود و چه زيباست كه اين ميوه شيرين، همان عطيّه راز آلود خداوندى بر بندگان شايسته خود، جاودانه بماند و بر صفحات سپيد تاريخ بنشيند تا فرداى بشريت نيز خود را بر سر اين سفره آسمانى بيابد; سفره اى مالامال از معرفت و عشق و در كنار امام معرفت ها، حسين بن على(عليه السلام).

آنچه در اين محافل بيان شد، شبهات كور دلانى بود كه ناديده حقيقت، دل به (شبهه) شبه حق سپردند و تلاشى بس طاقت فرسا براى ربودن انديشه هاى تازه جوانه زده داشتند. طرح شبهات و ارائه پاسخى منطقى با ابزارى چون عقل و نقل و فطرت، هنرى است كه در اين كتاب به زيباترين وجه نمايان شده است و استاد با كمال سخاوت از خرمن دانش و بينش خود ديدگان رهپويان حقيقت را سبز و پويا مى سازد. آرى آن گاه كه حقيقت را بى پرده ببينى، با ديدن باطل و حقيقت نماها فرياد برمى آورى و محفل دروغين لاف زنان را بر هم مى زنى و كلام تو آذرخشى مى شود كه در آسمان پديدار مى گردد تا هم روشنگر راه باشد و هم درهم كوبنده بيراهه ها. به راستى كه:

كِى شعر تر انگيزد؟ خاطر كه حزين باشد *** يك نكته از اين معنا گفتيم و همين باشد²

1. صائب تبريزى.

2. حافظ.