نفى ارزش ها و اعتقادات دينى به بهانه اختلاف فتوا

عامل ديگرى نيز در اين ميان وجود دارد كه به طور اجمال به آن اشاره مى كنم:

كشورهاى سرمايه دار دنيا، ديندارى را و به خصوص ديندارى اسلامى و بويژه اصولگرايان مانند جمهورى اسلامى را، با پيشرفتهاى اقتصادى خود هماهنگ نمى بينند. يعنى چه؟ اجازه بدهيد اين مسأله را در قالب مثالى عرض كنم.

از جمله بزرگترين شركتهاى آمريكايى كمپانيهايى هستند كه فيلمهاى مبتذل توليد مى كنند و درآمدهايى كه از اين راه براى آنها حاصل مى شود گاهى از درآمد منابع نفتى ما بيشتر است. البته توليد فيلم هم به سادگى ميسّر نيست. تجهيزات و امكانات فراوانى براى اين كار لازم است. از جمله اينكه براى توليد فيلم با مقدمات فراوان شهركهايى ساخته اند. به اجمال مى توان گفت: توليد فيلم براى اين شركتها سرمايه زيادى را به كار مى گيرند و اگر فيلم هاى توليد شده به فروش برسد، صاحبان اين شركتها به خواسته خود مى رسند. اما اگر فيلم آنها مشترى كافى نداشته باشد، ضرر مى كنند. اين شركتها در كشورهايى كه مردم آنها، تماشا كردن چنين فيلم هايى را حرام مى دانند، نمى توانند كالاهاى خود را بفروشند. از اين رو براى اينكه بتوانند براى فيلم خود مشترى بيشترى پيدا كنند، سعى مى كنند كه در عقايد و افكار مردم تأثير گذاشته از حرمت و قبح تماشاى اين فيلم ها بكاهند تا به تدريج بتوانند كالاهاى خود را در اين كشورها بفروش برسانند. اما چون خود آنها نمى توانند مستقيماً در داخل كشورهاى اسلامى فعاليت كنند، از اين رو افرادى را در داخل كشورهاى اسلامى اجير كرده آنها را در منافع خود شريك مى كنند تا به كمك آنها بتوانند اين تحول فرهنگى را ايجاد كنند و در نتيجه سود اقتصادى هنگفتى ببرند. اين، انگيزه سوم براى ايجاد انحراف و تغيير در دين است. البته بحث در مورد عوامل و انگيزه هاى ايجاد انحراف در دين مفصل است. اما به هر حال، صرف نظر از عاملى كه بيشتر از خارج تقويت مى شود، يك عده افراد بى دين هستند كه ديندارى را خرافات دانسته و مى گويند بايد مردم را از اين خرافات نجات داد. عده ديگرى هم ديندارانى هستند كه خود باخته فرهنگ غربى شده اند و قصد دارند در دين تغييراتى ايجاد كنند تا به گونه اى با فرهنگ غربى سازگار شود. حال اين عده براى رسيدن به هدف چه مى كنند؟ براى تبيين بهتر بحث، آن را در قالب مثالى عرض كنم.

زمانى كه اين عده مى بينند مردم معتقد هستند كه تماشاى فيلم مبتذل و شركت در مجالس عيش و عشرت حرام است. ايجاد شبهه را از اينجا شروع مى كنند كه چه كسى گفته است كه اين كار حرام است؟ چرا ما جوانان بايد از همه چيزهاى خوب محروم باشيم؟ هنگامى كه در جواب اين شبهه به ايشان گفته مى شود: علما گفته اند اين كارها حرام است، متوجه مى شوند كه سرچشمه اعتقادات توده مردم و دلبستگى آنها به ارزشها و باورها گفته هاى علماست. از اين رو، درصدد برمى آيند كارى كنند كه مردم چندان به گفته هاى علما توجه نكنند.