مسلمانان دنياپرست

عوامل مختلفى كه دست به دست هم داد تا اسلام در معرض خطر قرار گيرد، عواملى بود كه چنين افرادى را به جاى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) نشاند. كسانى كه بايد حافظ دين اسلام، احكام و ارزشهاى آن باشند، كسانى هستند كه «لم يؤمنوا بالله طرفة عين»، حتى براى لحظه اى به خدا ايمان نياورده بودند. چنين كسانى بر مسند حكومت مسلمين نشستند و هر گروهى از مردم را به صورتى تسليم خود كردند. عده اى را با جوايز و هدايا، عده ديگرى را با تهديد و گروهى را با تبليغات فريب دادند. بنى اميه براى فريب مردم حديث جعل كرده و مى گفتند پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود: «هر كس حكومت كند، اطاعت او بر مردم واجب است.» و بر اساس همين حديث جعلى، مى گفتند: «چون حكومت در اختيار معاويه است، اطاعت او بر همه مردم واجب است.»

آنها همچنين عده اى از مردم را كه به هيچ صورت حاضر به تبعيت از ايشان نبودند، با ترور از صحنه خارج كردند. عوامل گوناگون طى نيم قرن پس از رحلت پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم)تا زمان واقعه كربلا دست به دست هم داد تا زمينه دين در جامعه تضعيف شد و تعداد افراد دين باور و آماده مبارزه و جانبازى در راه دين در سطح جامعه كاهش يافت. كار به جايى رسيد كه سيدالشهدا(عليه السلام) فرمود: «الناس عبيد الدنيا و الدين لعق على السنتهم يحوطونه ما درّت معايشهم فاذا محّصوا بالبلاء قل الديانون»¹، توده مردم، كسانى كه با وزش يك باد مى آيند و با وزش باد ديگر مى روند، امروز «مرده باد» مى گويند فردا «زنده باد» مى گويند و بدون تحقيق و انگيزه امروز به كسى رأى مى دهند و فردا ديگرى را انتخاب مى كنند، اين چنين مردمى بردگان دنيا و دنياپرست هستند و دين مانند ليسه اى بر زبانشان است. «الدين لعق على السنتهم»، گرچه از دين دم مى زنند، نمازى مى خوانند و روزه اى مى گيرند، اما مانند كسى كه با ليسيدن ظرف، بهره اندكى از محتواى آن مى برد، ايشان هم به اندازه ليسه اى از دين بهره برده اند. «يحوطونه مادرّت معايشهم»، چنين كسانى تا زمانى كه معيشتشان فراهم باشد، نام دين را بر زبان دارند و از آن دم مى زنند. به تعبير ديگر، اگر دين به دنيايشان كمك كند و در سايه دين به لذت هاى دنيا برسند، اين ليسه را بر زبان نگه مى دارند. اما اگر براى ديندارى در مقام امتحان قرار گيرند و ضرورت اين گونه اقتضا كند كه از جان و مال خود در راه دين بگذرند، در چنين شرايطى دينداران كم هستند، «و اذا محصوا بالبلاء قل الديانون».

مدعيان ديندارى فراوان هستند; اما تنها تا زمانى بر ادعاى خود باقى هستند كه دين به دنياى آنها صدمه اى وارد نسازد. اگر امر بين دين و دنيا داير شود و شرايطى پيش آيد كه با حفظ دين، دنيا از دست برود، دينداران كم خواهند بود. اگر كار به جايى برسد كه با رأى دادن به فردى، جلوى رشوه خوارى و سوء استفاده گرفته شود، پست و مقام از دست برود و امكان بى بند و بارى نباشد، در چنين شرايطى از شمار دينداران كاسته مى شود. تا زمانى كه با حمايت از اسلام و نظام و حكومت اسلامى، تمايلات نفسانى ارضاء مى شود، فرهنگستان ها و خانه هاى جوانان داير و زمينه هاى عيش و عشرت فراهم است و دم زدن از نظام اسلامى براى همه آسان است اما اگر شرايطى پيش آمد كه بايد از اين امور دست كشيد، براى حفظ دين از پست و مقام چشم پوشيد، منافع اقتصادى كم شد و از هوسبازى ها جلوگيرى بعمل آمد آيا در چنين شرايطى هم ما ديندار و طرفدار نظام اسلامى باقى خواهيم ماند؟ يا اينكه خواهيم گفت: «اگر ما جمهورى اسلامى را نخواستيم، چه بايد بكنيم؟»، آيا خواهيم گفت: «ما از اين نظام، بخش جمهورى را مى پذيريم، ولى اسلام را نمى خواهيم»؟!

اكثريتى كه اسلام را به نابودى مى كشاندند، اين اكثريت ضعيف الايمانى بودند كه همراه با يك باد مى آمدند و با باد ديگرى مى رفتند. آنها بودند كه مغزهاى متفكرى مثل ابوسفيان مى توانستند نقشه كشيده و زمينه بى دينى را براى آنها فراهم كنند. به گونه اى كه به صراحت احكام اسلام را تحريف كنند و كسى به آنها اعتراض نكند. همين اكثريتى كه با كسى كه معروف به شرابخوارى و كارهاى ناپسند ديگر بود، به عنوان جانشين پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) بيعت كردند. جانشين پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) بايد احكام اسلام را حفظ كند، او بايد شرابخوار را تازيانه بزند. حال، كسى كه خود او هر روز شرب خمر مى كند و به شرابخوارى عادت دارد، چگونه مى تواند اسلام را حفظ كند؟ اما مسلمانان با چنين كسى بيعت كردند و به او رأى دادند!

1. بحارالانوار، ج 44، ص 382.