ياران على(عليه السلام) قاتلان حسين(عليه السلام)!

در زيارت عاشورا مى خوانيم كه خدا به ما كرامت عطا كرد كه حسين شناس شديم. آيا ما واقعاً امام حسين(عليه السلام) را مى شناسيم؟ آيا ما بيش از مردم كوفه امام حسين(عليه السلام) را مى شناسيم؟ مردم كوفه كسانى بودند كه سالها امام حسين(عليه السلام) را در كنار اميرالمؤمنين(عليه السلام)ديده بودند. كوفه به اصطلاح پايتخت حضرت على(عليه السلام) بود، سالها در آنجا نماز خوانده بود، موعظه و سخنرانى كرده بود به محرومان كمك كرده بود، ايتام و بيوه زنان را سرپرستى كرده بود. بسيارى از همين كسانى كه براى كشتن امام حسين(عليه السلام) آمدند از كسانى بودند كه در ركاب حضرت على(عليه السلام) با معاويه جنگيده بودند. آيا فكر مى كردند روزى بيايد كه قاتل امام حسين(عليه السلام)بشوند؟! ابداً، ولى چنين روزى آمد. اين اسمش فتنه است «و إن أصابته فتنه انقلب على وجهه» بعضى از افراد زير پايشان سست است، از اول نيت بدى ندارند، دلشان مى خواهد كه به راه خوب بروند و خداپرست باشند، عبادت خدا را هم مى كنند «من الناس من يعبدالله» اما «على حرف» به يك شرط و در شرايط خاصى; هميشه خداپرست نيستند.

بنده به سهم خودم به اين عزاداريها و عرض ارادتها به پيشگاه حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) و اين توفيقى كه نصيب شما به خصوص جوانان عزيز و پاك ـ كه هنوز آلوده به گناه نشده ايد ـ گرديده كه در چنين مراسمى با اين اخلاص شركت مى كنيد غبطه مى خورم. خدا ان شاء الله اين محبت و اين عشق را روزافزون كند و اين عشق را از شما نگيرد و اين معرفت را ذخيره آخرتتان قرار دهد. ولى عزيزان من! ما بايد نگران اين باشيم كه نكند عبادت ما هم عبادت مشروط باشد، حسين دوستى ما هم شرط داشته باشد. اگر اوضاع عوض شود، ديگر معلوم نيست ما چقدر طرفدار حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) باشيم. من نسبت به خودم خائف هستم. ان شاء الله كه همه شما ثابت قدم باشيد. در همين زيارت عاشورا مى خوانيم «و أن يثبت لى عندكم قدم صدق فى الدنيا و الآخرة» از خدا مى خواهيم اكنون كه به حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) و اوليائش معرفت داريم و با دشمنان او دشمن هستيم، ما را ثابت قدم بدارد. براى ثبات قدم تنها شناختن امام حسين(عليه السلام) كافى نيست «اكرمنى بمعرفتكم و معرفة اوليائكم و رزقنى البرائة من اعدائكم» آنهايى كه هم به روى دوستان و هم به روى دشمنان لبخند مى زنند، جزء اينها نيستند. پيروان واقعى امام حسين(عليه السلام) كسانى هستند كه با دوستان آن حضرت، دوست هستند و با دشمنان او هم دشمن هستند و خدا را شكر مى كنند كه اين دشمنى را در دلهايشان قرار داده است و از خدا مى خواهند كه هم بر دوستى آنها نسبت به امام حسين(عليه السلام) بيفزايد و هم آن دشمنى را هم زياد كند. و لذا قبل از اينكه به حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) سلام كنند، ابتدا دشمنانش را لعن مى كنند اول صد بار لعن است و بعد از آن سلام. متأسفانه امروز در ميان كسانى كه ادعاى شيعه امام حسين(عليه السلام) بودن را دارند، كسانى هستند كه مى گويند بايد اين زيارت نامه را عوض كرد لعنهاى آن را بايد حذف كرد، چون دوران خشونت گذشته است! ديگر بايد به روى همه حتى به روى دشمنان لبخند زد. آرى! خنده زدن به روى دشمنان بود كه بعضى از زمينه هاى انحراف را در گوشه و كنار اين كشور اسلامى بوجود آورد. ان شاء الله كه در شهر شما اين گونه نيست، اما در بعضى جاها بساط اختلاط نامشروع پسر و دختر، احياء سنتهاى كفر، استفاده از مواد مخدر و مشروبات الكلى، شب نشينيها با تماشاى فيلمهاى ويدئويى مبتذل، در بين جوانها، كمابيش وجود دارد. چرا؟ چون با ترويج فرهنگ تساهل و تسامح، بغض نسبت به دشمنان را ضعيف كردند. گفتند: به دشمنان هم بايد لبخند زد. وقتى به روى دشمنان لبخند زدند، با آنها معاشرت مى كنند; و در نتيجه، اخلاق، رفتار، فرهنگ و فسادشان را هم مى پذيرند.