مقدمه

در اين ايام كه با نام و ياد حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) مبارك شده است، درهاى بهشت به روى مردم گشوده شده تا هر گروه از مردم، از يكى از اين درها و با شفاعت حضرت سيدالشهدا(عليه السلام)وارد جنت و رضوان الهى شوند. تعبير درهاى بهشت را به اين دليل به كار بردم كه هر گروه از مردم، از طريقى خاص نسبت به حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) اظهار ارادت و انجام وظيفه مى كنند. بحمد اللّه تمام مردم ما توفيق شركت در مراسم و مجالس عزادارى، سينه زنى و تعزيت و تسليت سالار شهيدان(عليه السلام) را دارند و علاقه و عشق خود را نسبت به خاندان پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و به خصوص حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) ابراز مى كنند و اين عملى است كه موجب تقويت ايمان و تقرب آنها به خداى متعال و در نهايت موجب بقاى اسلام و مكتب بر حق تشيع مى شود. عده اى از مردم نيز با برگزارى مجالس اطعام، علاقه خود را به اين خاندان ابراز مى كنند. بعضى از مردم هم از راه هنر، شعر، تعزيه و اين قبيل فعاليت ها در دستگاه حسينى انجام وظيفه مى كنند. به عبارت ديگر هر كس متاعى دارد كه در اين ايام به پيشگاه حضرت سيدالشهدا(عليه السلام)عرضه مى كند و از نعمتى كه خدا به او عطا فرموده است، براى روشن نگه داشتن اين چراغ الهى استفاده مى كند.

وظيفه امثال بنده نيز، اين است كه با تبيين زواياى مختلف اين واقعه بى نظير تاريخ، به افزايش سطح بصيرت و معرفت علاقمندان به حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) كمك كنيم. ما نيز بايد در اين راه گامى برداريم تا نام خود را در زمره ارادتمندان حضرت سيدالشهدا(عليه السلام)ثبت كنيم. اميدواريم خداى متعال به بركت خون حضرت سيدالشهدا(عليه السلام)به هر كس كه در اين ايام از اهل بيت كرامت دم مى زند، از خزانه كرم، در خور فضل و احسان خود به او عطا فرمايد و ما را هم در زمره خدمتگزارانِ عزاداران حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) محسوب كند; زهى افتخار، اگر ما هم به عنوان خدمتگزارِ عزاداران حسينى محسوب شويم.

مطلبى كه براى مطرح كردن در اين محفل شريف كه منتسب به شهداى عزيز است، در نظر گرفته ام، مطلبى است كه شايد چندان مناسب با چنين شبهايى كه مردم بيشتر براى عزادارى آماده شده اند نباشد امّا با توجّه به اينكه در شرايط كنونى جامعه، بحث و گفتگو در مورد اين قبيل مسائل امرى ضرورى و لازم است، چنين موضوعى را براى اين جلسات انتخاب كردم.